Ruimhartige novemberzon,
Novemberzon – Marcus Wagenaar
valt langzaam achter de horizon.
Wind koud, guur,
ik sta aan de oever, en tuur.
Naar avondrood dat op water rimpelt,
als plots alles versimpelt.
Een stormachtige gedachte
ooit zo aanwezig geweest.
Lijkt plots nog maar een reflectie
op het water van een heldere geest.
Proef het moment, de perfectie.
Een wolk, een diepe zucht, opgelucht.
Alsof het nooit anders is geweest.
Wil je dit gedicht ergens voor gebruiken? Neem eerst even contact met me op.
Geef een reactie